เกริ่นนิดนึงนะคะ คุณสามีเราเป็นผู้ชายที่..เราว่าเค้าเป็นสุภาพบุรุษระดับหนึ่งนะ ตั้งแต่รู้จักกัน จนคบหาเป็นแฟนเค้าไม่เคยล่วงเกินเราเลย มากสุดแค่จับมือ จนเราเคยคิดว่าเค้าเป็นเกย์555
จวบจนเราแต่งงานกัน เค้าไม่เคยโมโห ไม่วีน มีเหตุการณ์อะไรเค้าจะเฉยๆนิ่งๆ และเป็นแบบนี้กับทุกคน เราแต่งงานกันได้ราว4-5เดือน ก็ท้องและคลอดลูกในปีถัดมา พอมีลูกชีวิตเราช่างเลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ มันวุ่นวาย เหนื่อยเพราะเราเลี้ยงกันเองไม่มีผู้ช่วย แรกๆก็มีงอน งอแง น่าจะฮอร์โมน อิอิ วีนใส่สามีตลอดๆเค้าก็นิ่ง อาจมีเบรคบ้างเล็กน้อย
แต่อีกปีถัดมา เรามีลูกอีกคน พอมีลูกคนที่สองในขณะที่คนแรกก็ยังเด็ก และประกอบกับไม่มีผู้ช่วย เราจัดเต็มคนเดียวค่ะไปทำงานก็แบกไปด้วยทั้ง2คน งานบ้านเหมาหมด สามีช่วยหลังเลิกงาน เราก็มีหงุดงิด อาละวาด วีนระเบิดบ่อย เพราะความเหนื่อย และช่วงหลังสามีเรางานยุ่งมากๆ คือเหมือนกะว่าชีวิตนี้อุทิศให้งาน กลับมาบ้านก็นั่งหมกหน้าจอทำงาน เราก็จะด่า ใช้คำว่าด่าค่ะเพราะเราพูดโวยวาย จิกใช้ตลอดๆ แน่ล่ะเราเหนื่อยมาทั้งวันแล้วก็อยากจะหย่อนบ้าง เค้าก็ทำนะคะ ช่วยแต่ยังหมกมุ่นกะงาน
คือ ธุระของเราเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับเค้า แต่งานคือที่1 ลองถ้าเราบอกว่า เออ อยากไปโน่น ทำนี่ เค้าจะอืดอาดไม่กระตือรือร้นเหมือนเวลามีงาน สามารถนั่งทำได้ทั้งวันทั้งคืน แต่เราออกปากอะไรก็ยืดยาด ขอนอนก่อนบ้างไรบ้าง เราเคยวีนไป เค้าก็เสียอกเสียใจมีน้ำตา บอกประมาณว่า เค้าให้ความสำคัญเท่ากัน งานก็คือชีวิต ครอบครัวก็คือหัวใจ
จนล่าสุด วันเกิดเรา เย็นก่อนวันเกิด เด็กๆหลับไว นอนหลับบนรถ เราอยากได้เสื้อ เราบอกเค้าว่าพาไปจอดที่ร้านเสื้อหน่อย แต่ตอนนั้นกลับมาถึงบ้านแล้ว จอดรถอยุ่เค้าของีบกะลูกคนโตที่นอนบนตักบนรถ ส่วนเราอุ้มคนเล็กกินนม ลูกกินอิ่มพอดี เราเลยบอกเค้าว่านี่ตื่นๆก่อน ไปจอดที่ร้านเสื้อให้หน่อยลูกหลับพอดี แต่เค้ากลับงีบ...อาไรกัน เอาเวลาหลัเวลานอนไปทุ่มกะงาน พอทีเราขอแค่นี้มาง่วง
เราโกรธมาก พอเข้าบ้านลูกๆตื่น เราหมดโอกาส เราก็โวยวายตามเรื่อง เค้ามีขึ้นเสียงว่า เรื่องแค่นี้จะตายขึ้นมา...เราเสียใจมากๆ พรุ่งนี้วันเกิดเรา เราอยากซื้อของขวัญให้ตัวเองบ้าง เป็นเวลาเกือบ3ปีแล้วที่เราไม่เคยมีเวลาส่วนตัวเลย ทุกนาทีเราให้ลูก แต่เมื่อมีโอกาสเค้ากลับทำลายมัน
หลายคนอาจมองเป็นเรื่องล็กนะคะ ถ้าคุณไม่ใช่แม่ที่เลี้ยงลูกเล็กๆ2คนเอง24ชม ทำทุกอย่างเอง คุณจะไม่รุ้เลยว่ามันวุ่นวายขนาดไหน เอาง่ายๆวันนึงๆถ้าต้องไปหายใจที่อื่น เราคงตายไปแล้วเพราะไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย...
มาตอนเช้าเค้าชวนเราไปทำบุญ บริจาคของเราก็ไป คือเราไม่ได้อยากทำบุญค่ะเราอยากshop และตอนเย็นเค้าบอกจะพาไปทานข้าว แต่อีกแล้วมีงาน แน่นอนงานสำคัญที่สุด เค้ากลับมาทุ่มกว่าแล้ว ลูกๆก็หิวข้าวงอแง เราก็ไม่ได้เตรียมเพราะคิดว่าจะออกไปข้างนอก ปรากฎว่าเค้ามาก็รีบหาข้าวให้ลูกและไม่พูดถึงเรื่องวันเกิดเราเลย
เชื่อมั้ยคะ ตั้งแต่เราเกิดมา วันเกิดปีนี้เป็นปีที่เฮงซวยที่สุด มีแต่น้ำตา ทำไมเค้าต้องทำลายความหวังของเราด้วย เค้าไม่เข้าใจเลยหรือว่า ผู้หญิงต้องการคำพูดหวานๆบ้าง มีคนมาอวยพรวันเกิดเราเกือบร้อย แต่หนึ่งในร้อยไม่มีเค้าเลย...มันหมายความว่าไงคะ????
แต่เค้าก็เป็นผู้ชายแบบนี้มาแต่แรก ไม่หวาน ไม่โรแมนติก เราแต่งตัวสวยขนาดไหนเค้าก็เฉย เราเคยไม่ใส่กางเกงออกจากบ้าน ใส่เสื้อสั้นแค่ปิดก้นแกล้งเค้า เค้าก็ไม่ทัก จนเราอดถามไม่ได้ว่า น่าเกลียดมั้ย สั้นมั้ย เค้าบอกว่าไงรุ้มั้ยคะ บอกว่าถ้าชอบก็ใส่ไปเถอะ เราตัดผมใหม่เค้าไม่เคยทัก แถมไม่รุ้ด้ววยซ้ำ เราอ้วนมากหลังคลอดน้ำหนักขึ้นมาเกือบ30โล เค้าบอกเหมือนเดิม ....
เราพยายามบอกเค้าประจำว่า เออ กลับมาจากทำงานเห็นเรานั่งเลี้ยงลูกหัวฟูอยุ่ ทักบ้าง ถามบ้างก็ได้ว่าเหนื่อยมั้ย เป็นกำลังใจหรืออะไรไป เค้าบอกก็รุ้อยุ่แล้วว่าเหนื่อยจะถามทำไม มันคืออะไรคะ ทำไมเค้าเป็นแบบนี้ เราเพียรบอกว่าพูดหวานๆ โรแมนติกบ้าง เค้าบอกดูที่การกระทำดีกว่า การกระทำสำคัญกว่าคำพูด...แต่ยิ่งนานวันการกระทำของเค้ามันยิ่งละเลยเราขึ้นทุกวัน เราคิดขนาดจะฆ่าเค้าเลยนะคะที่ไม่ใส่ใจเรา คือคงไม่ฆ่าตัวตายค่ะกลัวเจ็บ..เราอาจเครียดมากไป เครียดสะสม คือไม่ได้พัก ไม่มีเวลาส่วนตัวเลย เราแค่ต้องการให้เค้าใส่ใจเราบ้าง เราสละอะไรมากมายในชีวิตเพื่อครอบครัว เราก็อยากได้สิ่งตอบแทนเล็กๆน้อยๆบ้าง ยิ่งช่วงนี้อารมณ์เราขึ้นๆลงๆ
เราสงสัยมาก ว่าผู้ชายคนอื่นเค้าเห็นงานสำคัญกว่าทุกอย่างมั้ยคะ ถ้าคุณมีนัดทานข้าวกะแฟน แต่มีงานเข้ามาคุณจะเลือก???? และมันมีโอกาสทานข้าวกันน้อยมากๆ
....ทุกคนคิดว่าเราต้องการมากไป หรือเค้าให้เราน้อยไปคะ
เค้ารักงานมากกว่าเรามั้ยคะ????เราเกลียดอาชีพเค้ามาก ไม่ชอบอาชีพเค้าตั้งแต่ก่อนแต่ง แต่เค้าบอกให้ดูที่คน เราบอกได้เลยสามีเราเป็นคนดีมาก แต่มาเสียเพราะงานค่ะ เราพูดแบบนี้เห็นแก่ตัวไปมั้ยคะ.....บางทีคิดฟุ้งซ่านถึงขั้นอยากออกไปจากชีวิตเค้าค่ะ แต่เค้าว่าเราคิดมาก ลูก2คนแล้ว เพื่อนๆว่าเราควรทำไงดีคะ????
สามียังให้เราน้อยไปหรือเราไม่พอซักที??
จวบจนเราแต่งงานกัน เค้าไม่เคยโมโห ไม่วีน มีเหตุการณ์อะไรเค้าจะเฉยๆนิ่งๆ และเป็นแบบนี้กับทุกคน เราแต่งงานกันได้ราว4-5เดือน ก็ท้องและคลอดลูกในปีถัดมา พอมีลูกชีวิตเราช่างเลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ มันวุ่นวาย เหนื่อยเพราะเราเลี้ยงกันเองไม่มีผู้ช่วย แรกๆก็มีงอน งอแง น่าจะฮอร์โมน อิอิ วีนใส่สามีตลอดๆเค้าก็นิ่ง อาจมีเบรคบ้างเล็กน้อย
แต่อีกปีถัดมา เรามีลูกอีกคน พอมีลูกคนที่สองในขณะที่คนแรกก็ยังเด็ก และประกอบกับไม่มีผู้ช่วย เราจัดเต็มคนเดียวค่ะไปทำงานก็แบกไปด้วยทั้ง2คน งานบ้านเหมาหมด สามีช่วยหลังเลิกงาน เราก็มีหงุดงิด อาละวาด วีนระเบิดบ่อย เพราะความเหนื่อย และช่วงหลังสามีเรางานยุ่งมากๆ คือเหมือนกะว่าชีวิตนี้อุทิศให้งาน กลับมาบ้านก็นั่งหมกหน้าจอทำงาน เราก็จะด่า ใช้คำว่าด่าค่ะเพราะเราพูดโวยวาย จิกใช้ตลอดๆ แน่ล่ะเราเหนื่อยมาทั้งวันแล้วก็อยากจะหย่อนบ้าง เค้าก็ทำนะคะ ช่วยแต่ยังหมกมุ่นกะงาน
คือ ธุระของเราเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับเค้า แต่งานคือที่1 ลองถ้าเราบอกว่า เออ อยากไปโน่น ทำนี่ เค้าจะอืดอาดไม่กระตือรือร้นเหมือนเวลามีงาน สามารถนั่งทำได้ทั้งวันทั้งคืน แต่เราออกปากอะไรก็ยืดยาด ขอนอนก่อนบ้างไรบ้าง เราเคยวีนไป เค้าก็เสียอกเสียใจมีน้ำตา บอกประมาณว่า เค้าให้ความสำคัญเท่ากัน งานก็คือชีวิต ครอบครัวก็คือหัวใจ
จนล่าสุด วันเกิดเรา เย็นก่อนวันเกิด เด็กๆหลับไว นอนหลับบนรถ เราอยากได้เสื้อ เราบอกเค้าว่าพาไปจอดที่ร้านเสื้อหน่อย แต่ตอนนั้นกลับมาถึงบ้านแล้ว จอดรถอยุ่เค้าของีบกะลูกคนโตที่นอนบนตักบนรถ ส่วนเราอุ้มคนเล็กกินนม ลูกกินอิ่มพอดี เราเลยบอกเค้าว่านี่ตื่นๆก่อน ไปจอดที่ร้านเสื้อให้หน่อยลูกหลับพอดี แต่เค้ากลับงีบ...อาไรกัน เอาเวลาหลัเวลานอนไปทุ่มกะงาน พอทีเราขอแค่นี้มาง่วง
เราโกรธมาก พอเข้าบ้านลูกๆตื่น เราหมดโอกาส เราก็โวยวายตามเรื่อง เค้ามีขึ้นเสียงว่า เรื่องแค่นี้จะตายขึ้นมา...เราเสียใจมากๆ พรุ่งนี้วันเกิดเรา เราอยากซื้อของขวัญให้ตัวเองบ้าง เป็นเวลาเกือบ3ปีแล้วที่เราไม่เคยมีเวลาส่วนตัวเลย ทุกนาทีเราให้ลูก แต่เมื่อมีโอกาสเค้ากลับทำลายมัน
หลายคนอาจมองเป็นเรื่องล็กนะคะ ถ้าคุณไม่ใช่แม่ที่เลี้ยงลูกเล็กๆ2คนเอง24ชม ทำทุกอย่างเอง คุณจะไม่รุ้เลยว่ามันวุ่นวายขนาดไหน เอาง่ายๆวันนึงๆถ้าต้องไปหายใจที่อื่น เราคงตายไปแล้วเพราะไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย...
มาตอนเช้าเค้าชวนเราไปทำบุญ บริจาคของเราก็ไป คือเราไม่ได้อยากทำบุญค่ะเราอยากshop และตอนเย็นเค้าบอกจะพาไปทานข้าว แต่อีกแล้วมีงาน แน่นอนงานสำคัญที่สุด เค้ากลับมาทุ่มกว่าแล้ว ลูกๆก็หิวข้าวงอแง เราก็ไม่ได้เตรียมเพราะคิดว่าจะออกไปข้างนอก ปรากฎว่าเค้ามาก็รีบหาข้าวให้ลูกและไม่พูดถึงเรื่องวันเกิดเราเลย
เชื่อมั้ยคะ ตั้งแต่เราเกิดมา วันเกิดปีนี้เป็นปีที่เฮงซวยที่สุด มีแต่น้ำตา ทำไมเค้าต้องทำลายความหวังของเราด้วย เค้าไม่เข้าใจเลยหรือว่า ผู้หญิงต้องการคำพูดหวานๆบ้าง มีคนมาอวยพรวันเกิดเราเกือบร้อย แต่หนึ่งในร้อยไม่มีเค้าเลย...มันหมายความว่าไงคะ????
แต่เค้าก็เป็นผู้ชายแบบนี้มาแต่แรก ไม่หวาน ไม่โรแมนติก เราแต่งตัวสวยขนาดไหนเค้าก็เฉย เราเคยไม่ใส่กางเกงออกจากบ้าน ใส่เสื้อสั้นแค่ปิดก้นแกล้งเค้า เค้าก็ไม่ทัก จนเราอดถามไม่ได้ว่า น่าเกลียดมั้ย สั้นมั้ย เค้าบอกว่าไงรุ้มั้ยคะ บอกว่าถ้าชอบก็ใส่ไปเถอะ เราตัดผมใหม่เค้าไม่เคยทัก แถมไม่รุ้ด้ววยซ้ำ เราอ้วนมากหลังคลอดน้ำหนักขึ้นมาเกือบ30โล เค้าบอกเหมือนเดิม ....
เราพยายามบอกเค้าประจำว่า เออ กลับมาจากทำงานเห็นเรานั่งเลี้ยงลูกหัวฟูอยุ่ ทักบ้าง ถามบ้างก็ได้ว่าเหนื่อยมั้ย เป็นกำลังใจหรืออะไรไป เค้าบอกก็รุ้อยุ่แล้วว่าเหนื่อยจะถามทำไม มันคืออะไรคะ ทำไมเค้าเป็นแบบนี้ เราเพียรบอกว่าพูดหวานๆ โรแมนติกบ้าง เค้าบอกดูที่การกระทำดีกว่า การกระทำสำคัญกว่าคำพูด...แต่ยิ่งนานวันการกระทำของเค้ามันยิ่งละเลยเราขึ้นทุกวัน เราคิดขนาดจะฆ่าเค้าเลยนะคะที่ไม่ใส่ใจเรา คือคงไม่ฆ่าตัวตายค่ะกลัวเจ็บ..เราอาจเครียดมากไป เครียดสะสม คือไม่ได้พัก ไม่มีเวลาส่วนตัวเลย เราแค่ต้องการให้เค้าใส่ใจเราบ้าง เราสละอะไรมากมายในชีวิตเพื่อครอบครัว เราก็อยากได้สิ่งตอบแทนเล็กๆน้อยๆบ้าง ยิ่งช่วงนี้อารมณ์เราขึ้นๆลงๆ
เราสงสัยมาก ว่าผู้ชายคนอื่นเค้าเห็นงานสำคัญกว่าทุกอย่างมั้ยคะ ถ้าคุณมีนัดทานข้าวกะแฟน แต่มีงานเข้ามาคุณจะเลือก???? และมันมีโอกาสทานข้าวกันน้อยมากๆ
....ทุกคนคิดว่าเราต้องการมากไป หรือเค้าให้เราน้อยไปคะ
เค้ารักงานมากกว่าเรามั้ยคะ????เราเกลียดอาชีพเค้ามาก ไม่ชอบอาชีพเค้าตั้งแต่ก่อนแต่ง แต่เค้าบอกให้ดูที่คน เราบอกได้เลยสามีเราเป็นคนดีมาก แต่มาเสียเพราะงานค่ะ เราพูดแบบนี้เห็นแก่ตัวไปมั้ยคะ.....บางทีคิดฟุ้งซ่านถึงขั้นอยากออกไปจากชีวิตเค้าค่ะ แต่เค้าว่าเราคิดมาก ลูก2คนแล้ว เพื่อนๆว่าเราควรทำไงดีคะ????